𝓓𝓮 𝔀𝓸𝓻𝓼𝓽𝓮𝓵𝓲𝓷𝓰 𝓿𝓪𝓷 𝓭𝓮 𝔃𝓸𝓻𝓰

wor·ste·ling (de; v; meervoud: worstelingen): strijd, gevecht

ℤ𝕠𝕣𝕘𝕖𝕟 zit diepmenselijk in ons. Al in de oertijd zorgden we als mensen voor elkaar. Die zorg kan allerlei vormen aannemen en is afhankelijk van wat diegene die voor je zit nodig heeft. Zorg omvat pedagogie, liefde, warmte, verzorging, ondersteuning, communicatie, verbinding,… Ik spreek over zorg en niet over hulpverlening, welzijn,… omwille van de simpele reden dat een persoon die zorg/hulp/ondersteuning/begeleiding nodig heeft geen onderscheid maakt in ‘hoe dat het ook heet’.

De worsteling: ‘is het nu zorg of welzijn of hulpverlening of sociaal werk?’ legt onbedoeld de druk op de individuele zorgontvanger, die in het 𝕨𝕖𝕓 𝕧𝕒𝕟 𝕧𝕖𝕣𝕤𝕟𝕚𝕡𝕡𝕖𝕣𝕚𝕟𝕘 op zoek moet gaan ‘bij wie moet ik voor wat zijn’? De spanningen tussen zorg en welzijn zijn voelbaar in het werkveld. We hebben het steeds over het feit dat welzijn en zorg dezelfde taal moeten spreken, maar we vergeten dat we in essentie de- en hetzelfde zijn.

We zorgen 𝕧𝕠𝕠𝕣 𝕖𝕝𝕜𝕒𝕒𝕣 in dat deel waar men ondersteuning in nodig heeft. Voor elkaar is niet enkel voor de zorgvrager, ook voor elkaar in het team, in de organisatie, in de buurt, in de samenleving. Dat deel vergeten we soms. We zijn een deel van het geheel, een deel van het systeem. En dat systeem schreeuwt, waar is de essentie van zorg gebleven?

Naast het opsplitsen van zorgberoepen is er nog een belangrijke ontwikkeling gekomen: de concurrentie in zorg, welzijn en onderwijs. Dit bewerkstelligen ze door accreditaties, sociaal media en controles. Neem nu het voorbeeld van de crèche waar jammerlijk genoeg een dodelijk ongeval gebeurde. In plaats van naar de sector te gaan luisteren, beslissen ze om nog meer te controleren. Nog meer ‘𝕔𝕚𝕛𝕗𝕖𝕣𝕕𝕚𝕕𝕒𝕔𝕥𝕦𝕦𝕣’. Al die cijfers bijhouden, controleren en op basis daarvan beslissingen nemen is hard werken, maar of de persoon die zorg ontvangt daar in kwestie beter van zal worden is de vraag.

Blijven we worstelen? Het is tijd voor 𝕫𝕠𝕣𝕘𝕧𝕖𝕣𝕤𝕔𝕙𝕦𝕚𝕧𝕚𝕟𝕘. Zorgverschuiving staat gelijk aan twijfel, vertwijfeling, de onzekerheid van het niet weten. Het draait in essentie over het onderzoeken van het hier en nu. Dit valt niet te voorspellen, is niet in een categorie te krijgen, kent geen absolute flow die altijd en overal zal werken. Het is niet omdat ik als verpleegkundige bij een persoon binnenstap dat die persoon ook noodzakelijk die zorg nodig heeft die ‘voorgeschreven’ is of verwacht wordt. Dit wil niet zeggen dat er geen zekerheden moeten zijn. Het zou nogal scheef lopen als er geen afspraken, rolomschrijvingen of taken worden vastgelegd. Echter zijn we in 2022 zo doorgeschoten dat we alles afgebakend in een categorie willen steken. Is het een lichamelijke kwestie, dan moet de dokter langskomen, is er een mentaal probleem dan is het misschien best dat een psychologe langskomt, zijn er financiële problemen dan best de maatschappelijk werker,… Wat winnen we door zovele zorgberoepen te creëren?

Het voelt als een constante wedstrijd tussen 𝕖𝕖𝕟 𝕡𝕝𝕖𝕜. Welke plek krijgen we? Onze behoefte als mens is om er bij te horen en om gezien, gehoord, geliefd te worden, althans dat is wat ons ego graag wil. Wanneer we afdalen in onze kern en kunnen loslaten dat die andere zorgverlener niet beter of slechter is dan jezelf en kunnen we verbinden in eenheid.

𝕍𝕖𝕣𝕤𝕔𝕙𝕦𝕚𝕗 𝕛𝕖 𝕞𝕖𝕖?

#dagvandezorg #dagvanverpleegkunde #talentontwikkeling #gezondheid #persoonlijkeontwikkeling #coaching #hulpverlening #hulpverschuiving #coachen #systemischcoach #begeleidingopmaat #carepartner #loopbaanbegeleiding #coachen #systemischcoaching #bewustwording #zorgverleners #zorgenvoorelkaar #hulpverleners #systeem #schrijvenhelpt #healthcare