Kan het systeem anders?

Begin vorige week smakte mijn man met zijn fiets tegen een verkeersbord wat half op het fietspad stond. 😣

Hoewel hij direct weer recht stond, was het toch nodig om naar de spoed te gaan.

We kwamen terecht in één van de drukste shifts van het jaar. Er zaten 22 wachtende, er kwamen 2 reanimaties binnen en een persoon besloot om het kot kort en klein te slaan. De verpleegkundigen en artsen liepen 🏃‍♂️ de benen onder hun lijf uit en ik hoorde hun moed zakken elke keer als ze een patiënt vertelde dat de wachttijd al was opgelopen tot meer dan 6 uur.

Mijn man kwam binnen om 17u30 en kreeg de kleur groen 🟢. Wat gelukkig betekende dat het niet ernstig was, maar dus ook niet dringend.

De wachttijd liep op. De eerste uren vielen, naast de krakende en piepende stoelen, wel mee voor ons. Maar toen het middernacht aantikte, besloot ik naar huis te gaan om opa af te lossen. Toen hadden we nog steeds niemand gezien. Om 3u00 hoor ik de deur thuis open gaan. 🫶🏻

Ik deelde de dag erna wat mijn bezorgdheden op mijn sociale media @carepartners. Ik vertelde dat ik eindeloos respect en liefde 🧡 had voor de zorgverleners en dat ik een diepe buiging maak voor hun uithoudingsvermogen, maar dat ik me toch veel vragen stelde over het systeem.

❓Waarom moeten 2 personen op leeftijd, die doorgestuurd waren door een huisarts voor een opname, ook 7 uur wachten om door een spoedarts gezien te worden om dan naar de afdeling te gaan? Ik zag de verwardheid bij hen groeien en vroeg me af of er niet al doorligwonden waren na zoveel uren in een rolstoel?

❓Ze werkte ook met nummers die op het scherm verschenen en als je nummer verscheen, mocht je je naar de box begeven. Geen enkele hulpverlener meer te zien?

❓Ik ging na 6 uur vragen of ik misschien een pijnstiller kon krijgen, want in tegenstelling tot net na het ongeval vol adrenaline, begon hij toch meer pijn te krijgen.

❓En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik stelde de vraag: iemand een idee hoe we het systeem kunnen fixen?

Wat er toen gebeurde, kon ik me nooit voorstellen. Ik kreeg ontzettend veel persoonlijke berichtjes van zorgverleners.

'Er wordt niet naar ons geluisterd, we schamen ons soms zo naar de patiënt toe'

'Elke maand vertrekken er mensen bij ons, zelfs die met bakken ervaring'

'Het is zo frustrerend om leidinggevende in de zorg te zijn en het personeel te zien afzien'

'Dan komen de managers niet hé'

😳

Heel veel van die uitspraken kader ik in mijn boek: Doe ik het wel goed als zorgverlener?'. 📙En zo tof dat enkelen aangaven dat het hen echt heeft geholpen. 🫶🏻

Maar wat nog mooier was, is dat er naast de frustraties uiten ook heel veel goesting werd uitgesproken om er samen 🙏🏻 iets aan te doen. Zo zei iemand: 'ik kan wel een boek schrijven over hoe het anders zou kunnen'.

Misschien moet ik toch aan mijn 2de boek beginnen 😅.

Ps: draag altijd een helm 🧡